11 t/m 18 november & 10 t/m 12 december 2020
Muziektheatermaker Karlijn Hamer (Collaps, ZOG) wil in haar onderzoeksresidentie oefenen met het uiten van woede. Op basis van tekstfragmenten uit films en hiphop en zelfgeschreven tirades gaat ze met componist Matthijs de Valk en performer Julie Kurris op zoek naar de verschillende vormen van woede, en wil ze deze vervolgens testen: wat doet ingehouden woede met de performer en met het publiek? Of passief-agressieve woede? Vervolgens pellen ze de tekst of beweging af tot de essentie, om er met invloeden uit de flamencodans een bewegings- en geluidschoreografie van te maken.

Danser en choreograaf Justin de Jager gebruikt in zijn werk zowel invloeden uit de verschillende breakdance-tradities als uit de moderne dans. In zijn residentie in Het Huis wil hij teruggaan naar de essentie van zijn makerschap door een nieuwe blik te werpen op het materiaal dat hij de afgelopen jaren heeft gemaakt. Welke elementen kan hij identificeren binnen zijn werk? Op basis van ieder van deze bouwstenen (threading, looping, tracing, lifting, contactimprovisatie, …) maakt hij een frase van anderhalve minuut, die aan het eind van de residentie in een duet verweven worden. Zo werkt het onderzoek als ‘nulmeting’ voor de artistieke signatuur die Justin wil ontplooien.

2 t/m 5 & 24 t/m 28 november 2020
Choreograaf Afra Ernst gaat in haar residentie op onderzoek uit naar haar relatie tot haar geloof. Ze werd geboren in Indonesië maar groeide op in Nederland. Hoewel ze de Islam wel in haar opvoeding heeft meegekregen, heeft ze vaak geworsteld met de vraag hoe ze haar geloof in haar seculiere omgeving kon beleven. Samen met haar Marokkaanse onderbuurvrouw, die haar de salat zal leren, zoekt ze in haar eerste residentieweek naar een vertaling van het islamitische gebed naar dans. In de tweede week werkt ze met drie andere dansers vanuit de hiphopscene aan de verdere verdieping van het materiaal.

13 t/m 25 oktober 2020
Theatermaker en componist Marko Ivic gaat in zijn residentie op zoek naar de betekenis van nationale identiteit als je niet meer in je geboorteland woont. We spreken Marko (van origine Venezolaans) en presenteren zijn onderzoek dan ook in het Engels.

Composer and sound artist Marko Ivic grew up in Venezuela, a country which has been in so much upheaval in the past decade that he doesn’t really know how to feel about his national identity. His research in Het Huis Utrecht focuses on the question what it means to be culturally adrift, of not having a place to return to anymore. Ivic doesn’t see this loss of identity as something purely negative though: it is also a process of liberation. How can we summon an idea of ambiguity and complexity towards the themes of national identity and the quest for belonging, and stop reducing them to just stories of pain and loss? Ivic and his collaborators will try to find a theatrical form that allows them to ‘reconstruct’ his sense of self on stage, using text, physical objects and sound as his building blocks.

28 september - 9 oktober 2020
Taciser Sevinc stelt in haar onderzoek de vraag: welke spirituele en meditatieve praktijken houden kunstenaars erop na tijdens de coronalockdown? Met de van oorsprong Turkse Taciser spreken we in het Engels, vandaar dat haar onderzoek ook in het Engels te lezen is.

In her graduation work in 2018, scenographer and theatre maker Taciser Sevinc used her knowledge of Kendo to initiate the viewer into a new way of looking at the world. For her new research, she asked herself the question: ‘in what other ways do people practice a mindful attitude, especially during the corona crisis?’ To answer this question, she invited a number of people to join her in her studio during her residency for an interview. The different answers will lead to a presentation in which Sevinc will incorporate these different practices into a performative whole.

23 t/m 26 september en 10 t/m 12 oktober 2020
De als filmmaker opgeleide Charmaine Noten is al een tijdje gefascineerd over de rol die performance in haar werk kan spelen. Na enkele projecten op cultureel-maatschappelijk vlak, waarin ze vooral op haar biculturele achtergrond werd aangesproken,  is ze eraan toe om de touwtjes van haar kunstenaarschap weer meer in eigen handen te nemen. Ze zal haar residentie daarom gebruiken om haar artistieke drive en visie te herdefiniëren, alsmede haar gewenste positie in het podiumkunstenveld.

In de voorstellingen van collectief playField. is de toeschouwer een mede-performer: zonder de actieve deelname van het aanwezige publiek zou de voorstelling niet bestaan. Voor hun onderzoek naar de werking van herinneringen in I remember vragen de leden van het collectief zich af: hoe kunnen we de wisselwerking tussen hoe we naar het heden en het verleden kijken tot inzet maken van een interactieve voorstelling? En hoe betrek je het publiek daarbij? In het onderzoek stuitten ze op het begrip interbodily resonance: de manier waarop een grote groep mensen verbintenis met elkaar voelt door eenzelfde handeling tegelijkertijd uit te voeren (zoals bij een ritueel, of juichen bij een voetbalwedstrijd).

Libanees-Palestijnse theatermaker en scenograaf Alaa Minawi onderzoekt in zijn cyclus 2048 wat het betekent om ergens ‘thuis te horen'. Je leest zijn onderzoek in het Engels. 

In his performance cycle 2048, Palestinian-Lebanese performance artist Alaa Minawi has explored the concept of ‘belonging’ in different ways. For the third iteration of the project, he asked himself the question: what does it mean to be ‘visible’ or ‘invisible’ in a society? And can a certain ‘invisibility’ also be useful, as a way to more easily rebel against the system or as a way to stay off the radar of governmental institutions? In order to answer these questions, Minawi organised round table discussions about the subject and created a series of small performative interventions in the most hidden and least visible spaces of Het Huis.

Het urban dansgezelschap Fractal Collective heeft in een paar jaar tijd een geheel eigen dansstijl ontwikkeld. De stijl put uit de breakdance-scene en snijdt op poëtische wijze autobiografische elementen en maatschappelijke thema’s in de performance aan. Voor hun nieuwe voorstelling And the rest is noise wilden de makers uit hun comfort zone stappen door een samenwerking aan te gaan met beeldend kunstenaar Daijiro Hama, die live met schilderkunst op de performance reageert. Het onderzoek richtte zich op deze samenwerking: hoe ontwikkel je een collectieve taal over disciplines heen?

Voor haar voorstelling Tourist reisde Marte Boneschansker twee maanden door Egypte en Sudan. Als ervaringstheatermaker was voor haar vervolgens de vraag: hoe vertaal je hoe het voelt om in een voor jou onbekend land te reizen naar een theatervoorstelling? In haar onderzoek experimenteerde ze met een zintuiglijke aanpak: een halfduistere omgeving waarin het publiek over een onstabiele ondergrond loopt, en door zich te verplaatsen verschillende audioverhalen krijgt te horen (ieder deel van de ruimte was met locatietechnologie gekoppeld aan een ander audiobestand).

In de serie Land[e]scapes creëert lichtontwerper en performancekunstenaar Jan Fedinger installaties van ruimte, licht, geluid en rook, die samen een choreografie vormen. Voor zijn nieuwste creatie verdiept Fedinger zich verder in de werking van modulaire synthesizers en de vraag hoe hij het publiek een vergelijkbare, meditatieve ervaring kan bieden als een adembenemend natuurfenomeen. Door het publiek de buitenwereld met al haar stimuli te doen vergeten creëert Fedinger ruimte voor zelfreflectie. In het kader van zijn onderzoek creëert hij verschillende testinstallaties en maakte hij voor SPRING ON SCREEN een videoversie van het werk.

Kunstenaarscollectief MOHA (bestaande uit Alice Pons en Olivia Reschofsky) zetten tijdens hun residentie ‘zorg’ centraal. Je leest het onderzoek in het Engels.
The artist duo MOHA (Alice Pons and Olivia Reschofsky) asked themselves the question: what role can the concept of ‘care’ play in our work, and in the world in general? What could an ‘economy of care’ look like – a community or society that isn’t ruled by money, but by ‘social capital’? In their residency Pons and Reschofsky looked back at the way ‘care’ had played a role in their earlier work, interviewed different people about their relationship to ‘care’ and developed the first steps of their new project Dear Care, for which they enter into a pen correspondence with a variety of people to exchange views and ideas about what ‘care’ means.

In het werk van regisseur Espen Hjort staat de relatie tussen mens en natuur vaak centraal. In zijn onderzoek Wilde toeschouwers voert hij die fascinatie tot het uiterste door in een poging om theater te maken dat gericht is op een publiek van stenen, bomen en dieren. Hoe laat je de menselijke blik achter je? Welke ‘zintuigen’ moet je beroeren om een steen een artistieke beleving mee te geven? In de poging om posthumanistisch theater te maken onderzoekt Hjort verschillende speelstijlen en theatervormen, waarin geluidsfrequenties een belangrijke rol spelen.